Kitaptaki insanlar

    Boğulacağımı hissettiğimde çıkarıveriyorum hemen çiçekli fincanımı doldurup alıveriyorum kahvemi elime, açıyorum kitabımın sayfalarını sonrada huzurla çeviriyorum sayfalarını. Benim için mutluluk işte bu. Sayfaların çıkardığı sesler çevremdeki bir yığın insanın yersiz seslerinden  çok daha cezbedici. 
 Yanıbaşımdaki  ayşenin aliyle , fatmanın mehmetle ne yaptığı hiç mi hiç alakadar etmıyor beni, biliyorum ki her biri saçmalıktan ibaret. Yalandan yaşadıkları aşklarıda cabası. Sorsan çok severler birbirlerini. Birbirleri için ölürler , evlilik hayalleri kurup çocuklarının isimlerini önceden koyuverirler. Aşklarını da sergilemeye öyle meraklıdırlar ki  orta yerde yaşarlar tüm mahremiyetlerini. Çok sevdikleri için de öpüşüp koklaştıktan sonra birdenbire bitiverir aşkları.

 '' O ona ne demiş bu buna ne demiş , bu neden böyle olmuş, ferdi niye ona bakmamış, sevda özkanın kucağına neden oturmuşşşş, o bunu giyse güzel olurmuş, ay şunun makyajına baaak !!!!!'' Bana ne arkadaşım neden anlatıyorsun ki bana bunları. Beni neden ilgilendirsin kimin ne yaptığı. Saçmasapan bi ton gereksiz insanın yaptığı gereksizce davranışların benim için ne gibi bi önemi olabilir ki? 

  Kitaptaki insanları sokaktakilerden daha çok seviyorum çünkü  her biri daha içten, daha gerçek  gördüklerimden. Gözlerinin içine baka baka yalan söyleyip birde inanılmayı bekleyen yalan makinelerinden çok farklıdırlar. 
Sevgi, sadakat gibi bir çok şeyi  kitap sayfalarından öğrendiğimi söyleyebilirim. Hatta kitap karakterleriyle aşk yaşadığım dahi doğrudur. Bazen çok kıskanıyorum sevilen tarafı.  ''Gerçek hayatta da böyle insanlar var mıdır? Benide böyle seven biri olabilir mi? '' gibi soruları kendime sormadan edemiyorum. Sanırım ben bu dünyada bir kitap karakteri olarak varolmalıymışım. 

  Hayatımda kimseleri onları benimsediğim kadar benimsemiyorum. Yanıbaşımda gerçekleşen bir takım olayların hiç bi önemi olmazken   kitaplardaki karakterlerimin başına gelen herhangi şey benim başıma gelmişcesine üzülüyorum, bende öyle bi etki yaratıyor ki  elimde kitap oturup saatlerce düşünüyorum.

 Kitap okumanın verdiği haz bambaşka, olayların içinde yok olup gitmeyen biri anlayamaz ne demek istediğimi. Her kitaptan kendime  benzer birini bulup çıkarıveriyorum. Ben daha çok onlarla hayat buluyor,   parçalarımı onlar sayesinde bir araya toplayabiliyorum. Sonra diyorum ki oh be yalnız değilmişim.